Հենո
Posted on: 19 Հունիսի, 2013
Էնպես չի, որ եսիմինչ ֆուտբոլասեր եմ կամ ֆուտբոլից շատ եմ գլուխ հանում, բայց էս 2 օրը կպած հետևում եմ տարբեր ֆորումներում, թվիթերում ու սպորտային կայքերում, թե ինչ են գրում Հենրիխ Մխիթարյանի ու Լիվերպուլ նրա հնարավոր տրանսֆերի մասին:
Էնքան լավ բաներ կարդացի էս ընթացքում, էնքան գովասանք ու Լիվերպուլի երկրպագուների կողմից հրճվանք, որ ես Հենոյի տեղը լինեի, որդեն 7-րդ երկնքում կլինեի: Էդքան պոզիտիվի մեջ հազիվ մի քանի հոռետեսական կարծիք տեսա, օրինակ, այ էս ներքևինը թվիթերից, բայց դե գրողին շատ արագ ցուց են տվել` ով ով ա :D
Ու լավն էն ա, որ սովորաբար էսքան լավ բան որ կարդում ես որևէ հայի մասին, ոնց նայում ես, գրողների 90%-ի կամ անունը, կամ մականունը, մի բանը անպայման մատնում ա, որ հայ են, բայց էս դեպքում չէ, էլի, գրում են բոլորը աշխարհի տարբեր կետերից ու նույն ոգևորությամբ :)
Ամենահետաքրքիրն ինձ համար մի հոդված էր, որ գրվել էր դեռ 3 տարի առաջ ու ահագին լավ կանխագուշակում էր էն, ինչ կատարվում ա էսօր :)
Իսկ տրանսֆերի պատմությունից առայժմ բան չհասկացանք, ամեն րոպե նոր տեղեկություն էր հայտնվում, թե Մխիթարյանն արդեն Լիվերպուլում բժշկական հետազոտություն ա անցնում, հետո դեռ Հայաստանում ա, օդանավակայանում Լիվերպուլի մարզաշապիկներ ա ստորագրում արդեն, հետո էլ թե գնացել ա Ուկրաինա ու էդպես շարունակ: Իսկը էս թվիթի պես`
According to twitter, Henrikh Mkhitaryan has done what scientists have failed at for years and been in 7 different countries at once.
#LFC
Բայց էս ամբողջ ակտիվության, բոլոր գրառումաթվիթերի երևի առնվազն 30%-ը կապված են մեր համար շատ սովորական, բայց արտասահմանցիների աչքերն ու լեզուն ցավեցնող Մխիթարյան ազգանվան հետ:
Էնքան բոլորը բողոքեցին դրա բարդությունից, որ արդեն կան արտասանության մասին վիդեո`
ու նաև մի այս սենց ոչ շատ ճշգրիտ, բայց հեշտ հիշվող ու ուրախ տարբերակ :Ճ
Mkhitaryan pronunciation hint
կամ ֆրանսիացիների առաջարկած “Aime qui t’as riant”
Մի քանի լավ թվիթ ու մեկնաբանություն էս թեմայով, ինձ ամենաշատ դուր եկածներից.
Joey Lewis
@JoeeyLewis I hope Henrikh Mkhitaryan does go to liverpool so everytime the commentator says his name I can hit a ryan@Ryan_Lorimer#HenrikhMkHitARyanHenrikh of House Mkhitaryan, the first of his name, King of the Andals and the Rhoynar and the First Men
#fireandbloodIf Papadopoulos, Mkhitaryan & Dzsudzsak all sign for LFC, I’m giving up my part time job making name templates for the back of the shirts!
Մի քանի հատ էլ էս ֆրանսիական ֆորումից ու վերջ`
“Si tu le cales bien, tu fais 548 au Scrabble avec un blaze pareil.”
“Liverpool veut Mkhitaryan, et Mkhitaryan veut un nom de famille.”
“Mieux que Jakub BLaszczykowski?”
“un lien de parenté avec Daenerys Targaryen?”
Փաստորեն yan-ը հիմա լիքը ասոցիացիաներ ա առաջացնում Game of Thrones-ի հետ, դա էլ վատ չի :)
Հենոոո, առա՜աաջ:
Մի քանի ամիս առաջ պարբերաբար էլեկտրոնային նամակներ էի ստանում հայկական մի տուրիստական գործակալությունից` հանգիստ Մալդիվներում մատչելի գներով ու նման մոտիվներով, ընդ որում` Երևանից մեկնողների համար էր նախատեսված, բայց ամեն ինչ ռուսերենով կամ ռուսերենաանգլերենախառը: Ուղարկվում էր տնօրենի անձնական gmail հասցեից, պարունակում էր նրա բոլոր կոնտակտային տվյալները, հղում գործակալության պաշտոանական ֆեյսբուքյան էջին, բարեբախտաբար հասցեատերերի հասցեները բաց չէին, այլ BCC-ում, մենակ մի շատ կարևոր բան էր պակասում` բաժանորդագրությունից դուրս գալու հնարավորություն:
Մտածում եմ` լավ, ոչ ծանոթ ենք, ոչ ՖԲ-ի ընկերներիցս ա, ոչ երբևե իրենց ծառայություններից օգտվել եմ, ոչ իրենց էջը հավանել, ոչ էլ սկի Հայաստանում եմ, որ գոնե հետաքրքրված լինեի, բա լավ, որտեղի՞ց իրենց իմ հասցեն: Երբ մի քանի անգամ կրկնվեց, չդիմացա, կիսաջղային նամակ գրեցի ու էլի լավ էր, գոնե գրագետ պատասխան ստացա, ներողություն խնդրեցին ու հանեցին ցուցակից: Երեկ պատահաբար հայտնաբերեցի, որ էդ աղջիկն իմ Linkedin-ի connection-ներից էր, ու լայն ժպիտով հեռացրեցի:
Այսօր եղավ սրա ավելի զվարճալի տարբերակը: Մի ուրիշ գործկալություն էս անգամ yandex հասցեից (էն դեպքում, երբ ունեն գրանցված դոմեյն, կայք ու հավանաբար նաև էլ. հասցե) նամակ ա գրել` բոլոր մարդկանց հասցեները բաց արար աշխարհի համար: Առաջարկում են դեպի Հայաստան, Արցախ ու Արևմտյան Հայաստան շրջագայություններ մեր սփյուռքահայ բարեկամների համար: Ամբողջ նամակն ու կցված մանրամասն ֆայլերը շարադրված են ֆրանսերենով, ընդ որում արդարության համար ասեմ` բավական գրագետ ֆրանսերենով: Բայց… էլի նույն հարցը, որտեղի՞ց ձեզ իմ հասցեն ու որտեղի՞ց ընդհանրապես գիտեք, որ Ֆրանսիայում եմ: Ու որ հիմա էս բոլոր հասցեատերերին մի երրորդ անձ սկսի սփամ անել, դուք պատասխան տալու ե՞ք:
Բայց էս էլ դեռ մի կողմ, հիմա ամենազվարճալի պահը: Կցված ֆայլերը բացեցի, իրենց շրջագայության նկարագրությունն եմ արագ նայում տեսարժան վայրերի նկարներով-բան, մեկ էլ տեսնեմ մի նկար ահավոր ծանոթ ա: Դե լավ, Շաքիի ջրվեժն ա, էլի, էնքան լուսանկարներ կան նույն դիրքից, իրարից տարբերել համարյա չի լինում: Մի քանի վայրկյան էլ եմ նայում, բայց չէ, ախր նույն գույներն են, նույն թեեեեթև ծիածանն ա, սպասի ստուգեմ մի հատ: Ու բացեցի 2005-ին ճ դասի հին, անկապ Canon-ով արած այ էս ֆոտոն, տեսնեմ` ինքն ա, որ կա, որտեղից էլ պեղել են տնաշենները :) Ժպիիիիիիիտ :)
Շաքի
Դե իմ ֆոտոն դեռ հեչ, մի եսիմինչ ֆոտո չի, ես դրանից նույնիսկ լավ զգացի, լուսանկարիչ չեմ, մի կերպ կդիմանամ, բայց էնտեղ լիքը էստեղ-էնտեղից ցրած շատ ավելի լավ նկարներ կային ու ոչ մի հղում, ոչ մի բան:
Ե՞րբ են հասկանալու, որ սփամ ընդհանրապես պետք չի անել, իսկ անելու դեպքում կարելի ա անել գրագետ:
Հիմա մտածում եմ` պատասխանե՞մ : )))
Տունտունիկ
Posted on: 18 Հոկտեմբերի, 2010
Երբեք չէի պատկերացնի, որ Փարիզում աշխատանք գտնելն ավելի հեշտ կարող ա լինի, քան վարձով բնակարան գտնելը: Հո՜ տառապանք չի էս վերջինը, մի մրցակցություն, մի իրար ձեռքից փախցնել, մի անհնար ու աներևակայելի թղթաբանություն ու գնեեեե՜ր, բա ոնց: Այ մարդ, էս մեծ քաղաքում ու նույնիսկ քաղաքից դուրս մի հատ պուճուր բնակարանիկի եղածն ինչ ա, որ չեմ գտնում արդեն մի ամիս ա: Բայց դե մի քիչ էլ համբերություն ու je vais y arriver ! Բնակարան ՋԱՆ, պախկվոցիի ոչ ժամանակ կա, ոչ հավես, մինչև հոկտեմբերի վերջ քեզ ժամանակ, շուտ արա, գտնվի:
Ես երգը հեչ կապ չունի, ուղղակի սիրում եմ, էսօր մի տեսակ հա ուզում եմ լսել :)
Վերջ ուսանողությանը!
Posted on: 19 Սեպտեմբերի, 2010
Փաստորեն ստացվեց էնպես, որ խոստումս բացարձակ չկատարեցի ու հիմա բլոգումս գրում եմ միայն կյանքումս մեծ, լուրջ փոփոխությունների ժամանակ:
Վերջին անգամ գրել էի պրակտիկաս սկսելիս: Իսկ երեկ պրակտիկայիս վերջին օրն էր: Ու ահավոր լավ ստացվեց, որ հենց նույն օրը համընկան պրեֆեկտուրայի համար բժկական ստուգումներս ու նոր, արդեն ոչ թե ուսանողական, այլ աշխատանքային բնակության քարտիս (titre de séjour) ստացումը: Անցած շաբաթ պրակտիկայիս պաշտպանությունն էր, էսօր նոր վերջապես ամբողջ տարվա գնահատականներս ստացա փոստով, ու թեև դիպլոմս դեռ ձեռքումս չի, ամեն դեպքում արդեն հանգիստ շնչով կարող եմ ասել, որ վեեերջ, ես մագիստրոս եմ ու երկուշաբթի օրվանից սկսելու եմ աշխատել: :) Էլ ուսանող չեեեմ, վերջ քննություններին, կուրսայիններին ու այլ չարքերին :Ճ
2 օր առաջ էլ հրաժեշտի մաղարիչատիպ երեկո էի կազմակերպել պրակտիկայիս ֆիրմայում` էստեղ շատ ընդունված ավանդույթ, ամեն առիթով կազմակերպում են, մենակ խմելու առիթ լինի :)) Հիմնական թեման տարածս 1 շիշ հայկական «Ախթամար» կոնյակն էր, որը Փարիզի մի հայկական խանութից էի առել ու պինդ-պինդ պահել էդ օրվա համար: Նախ մի քանի հոգի Վիքիփեդիան քչփորելով հայտնաբերեցին, որ մեր կոնյակը 1900 թվին Փարիզում Գրան պրի ա շահել ու արժանացել «կոնյակ» կոչվելու իրավունքին, հետո էլ Չերչիլն էնքան տպավորված ա եղել Ստալինի նվիրած «Դվին» կոնյակով, որ սկսել ա տարեկան 400 շիշ պատվիրել: Դե իրենք էլ ոգևորված համտեսեցին, բայց քանի որ ավելի թեթև խմիչքների են սովոր` գինի, գարեջուր, հազիվ էին խմում ու բոլորը նույն բանն էին ասում` համեղ ա, լավն ա, մենակ թե շատ ուժեղ ա: :)
Հիմա հետաքրքիր տրամադրություն ա մոտս` մի քիչ տխուր, որովհետև արդեն հասցրել էի ահագին կապվել պրակտիկայիս տեղի ժողովրդին, բայց համ էլ ուրախ ու նոր, լավատեսական սպասումներով լի: :)
Շարունակեցինք
Posted on: 24 Մայիսի, 2010
- In: Առօրյա
- 5 Comments
Վերադառնում եմ բլոգիս: Էս ընթացքում շատ, շատ-շատ բաներ են եղել, շատ նոր տեղեր, նոր մարդիկ, նոր տպավորություններ ու պատմություններ: Քիչ-քիչ կպատմեմ: Կփորձեմ սրանից հետո գրել ավելի կարճ ու ավելի հաճախ ու էլ չկորել :)
Առայժմ մենակ ասեմ, որ արդեն մեկ ամիս է՝ տեղափոխվել եմ Փարիզ, պրակտիկայի եմ գնալու մինչև սեպտեմբերի վերջ, անցած տարվա պես էս տարի էլ մեր աշխատանքային թիմում միակ աղջիկն եմ, էլի գործի ժամերին նկարելու ցանկությունից ձեռքերս քոր են գալիս, ու էլի դրա փոխարեն C# եմ գրմրում, իսկ մնացած ամեն ինչն ահավոր նոր է, հետաքրքիր:
Շրջապատված եմ լիքը լավ մարդկանցով, աշխատանքային ընկերներիցս մի քանիսն ինձ շատ մոտ երաժշտական, ֆիլմային և այլ ճաշակներ ունեն, մեկն էլ Կուբիկ Ռուբիկի սիրահար է, ապրում եմ Հայ ուսանողների տանը, ուզածս պահին գնում եմ հայկական եկեղեցի, հայկական խանութ, մետրոյում պատահաբար հանդիպում եմ ձեռքիս Ազնավուրի գրքով հետաքրքված տեղաբնակ հայերի… Այսքան տեսարժան վայրեր միանգամից ու քաղաքի գիժ ռիթմի ձեռքը կրակն ընկած ու հավերժ չհերիքող ժամանակ՝ դրանք բոլորն այցելելու համար… կարճ ասած՝ բարի գալուստ Փարիզ :)
Շնորհավոր Նոր տարի :)
Posted on: 31 Դեկտեմբերի, 2009
Ցանկությունների ամպիկ իմ կողմից բոլորին :)
Շատ անգամ եմ ընկերներիս հետ խոսելիս հայտնաբերել, որ քչերն են տեղյակ, թե ինչ է RSS-ը ու թե ինչով այն կարող է օգտակար լինել հենց իրենց համար: Ընդ որում, նրանց մեջ կան մարդիկ, ովքեր կա՛մ աշխատում են ՏՏ (IT) ոլորտում, կա՛մ պարզապես ամեն օր ինտենսիվ օգտվում են ինտերնետից, այսինքն` ոչ թե սահմանափակվում են одноклассники-ատիպ սոց. ցանցերով ու էլ. փոտ ստուգելով, այլ կարդում են նորություններ, տարբեր տեսակի բլոգներ կամ հենց իրենք են բլոգի հեղինակ: Շատ եմ լսում «Ո՞նց էր բլոգիդ հասցեն» ու «Վաաա՜յ, հա մոռանում եմ մտնեմ, կարդամ» տիպի արտահայտություններ: Նման պարագայում RSS-ը կարող է դառնալ ամենալավ օգնականը, ամեն ինչ ձեր փոխարեն հիշողն ու ժամանակը խնայողը: Եթե դու արդեն օգտվում ես էդ հրաշքից, էս գրառումը քո համար չէ: :)
Նախ, ի՞նչ է նշանակում հենց հապավումը` RSS — Really Simple Syndication: Սահմանումն ըստ wikipedia-ի.
RSS նշանակում է XML ֆորմատի ընտանիք, որն օգտագործվում է վեբի բովանդակության հավաքագրման նպատակով : Ամենատարածված օգտագործման եղանակն է ստանալ բլոգում կամ տեղեկատվական կայքում հրատարակված վերջին հոդվածների կարճ բովանդակությամբ ցուցակը : Դրանք ստանալու համար օգտագործողը պետք է գրանցվի ագրեգատորի միջոցով, ինչը հնարավորություն կտա տեսնել վերջին թարմացումները առանց կայք մտնելու :
Անգլերեն քիչ թե շատ իմացողներին առաջարկում եմ նայել էս տեսանյութը, որտեղ ամեն ինչ շաաատ մատչելի ձևով բացատրվում է:
Եթե դեռ պարզ չէ, թե ով ում բարեկամն է, ստիպված ես կարդալ մինչև վերջ: :)
Սկսենք սզբից: Ենթադրենք` դու ինչ-որ հաճախականությամբ հետևում ես 10 բլոգի, 5 նորությունների կայքի: Ամեն օր կամ 2 օրը մեկ կամ էլ երբ կհիշես մտնում ես էս բոլոր կայքերը ու նայում` քեզ համար նորություն կա՞, թե՞ չէ: Եթե նորություն լինում է, հրաշալի է, բայց ավելի հաճախ ստացվում է, որ մտնում ես հենց այնպես, որովհետև ոչ մի հետաքրքիր բան էլ չի լինում: Ու ստիպված մտնում ես 1 ժամից, 2 ժամից, ավելի ուշ… Իսկ հիմա պատկերացրու, որ ոչ թե դու ես ընկնում կայքի նորությունների հետևից, այլ ինքն է քեզ տեղյակ պահում ամեն անգամ, երբ նոր բան է հայտվում իր էջերում: Հենց դա է RSS-ի նպատակը: Հաստատ տարբեր կայքերում հանդիպել ես RSS-ի լոգոյին, նույնիսկ եթե չես իմացել, թե դա ինչ է: Օրինակ, իմ բլոգի վերին աջ մասում կա էսպիսի մաս:
Օրինակ, առաջինի վրա սեղմելիս հայտնվում է ամբողջ բլոգի բովանդակության թեթևացրած, լրահոսի տեսք ստացած տարբերակը (RSS feed) ու դրան բաժանորդագրվելու հնարավորութուն: Եթե արդեն ունես Google account, այսինքն` օրինակ, Gmail հասցե, առաջարկվող տարբերակներից խորհուրդ եմ տալիս ընտրել Google Reader-ը ու տեսնել, թե ինչ է կատարվում: Եթե ամեն ինչ բարեհաջող է, լրահոսը պետք է արտապատկերվի Google Reader-ի պատուհանում: Նշանակում է` բաժանորդագրումը կատարված է: Հիմա նույն բանը կրկնում ես այն բոլոր բլոգների ու կայքերի համար, որոնց հետևում ես ու այսուհետ բավական է միայն բացել Google Reader-ը` տեսնելու համար, թե որտեղ ինչ նորություն է հայտվել: Բաժանորդագրումը կարելի է կատարել նաև 2-րդ տարբերակով: Google Reader-ի էջում սեղմել “Add a Subscription” կոճակը և ներմուծել RSS հոսքի հասցեն: Reader-ները այդ լրահոսները կարդալու ծրագրեր են, շատ տարբերակներ կան, բայց Google-ինն ամենատարածվածն է: RSS Reader-ները հնարավորություն են տալիս միայն նյութերին ծանոթանալու: Կախված կոնկրետ բաժանորդագրված հոսքից` երբեմն չեն երևում նկարները կամ տեսանյութերը, դրանք ամբողջությամբ տեսնելու, ինչպես նաև մեկաբանությունները կարդալու կամ նորը ավելացնելու համար արդեն պետք է այցելել բուն կայքերը:
Այսպիսով, RSS-ը ինֆորմացիայի ստացումը դարձնում է ավելի մատչելի, արագ ու արդյունավետ: Բայց այն կարող է օգնել ոչ միայն տեղեկություն ստանալ, այլ նաև ցուցադրել, կիսել մյուսների հետ: Օրինակ, այս բլոգի աջ մասում երևում են իմ լսած վերջին երգերը, վերջին նկարներս ու եղանակի տեսություն, ու էդ բոլորի կողքին նորից կա RSS-ի լոգոն: Այդ ամենն արվում է շատ հեշտ: WordPress-ում կա RSS widget, որը կարող ես ավելացնել բլոգիդ ու այնտեղ արտապատկերել ցանկացած RSS հոսք: Եթե ես ուզում եմ, որ իմ բլոգի այցելուները տեսնեն, թե ինչ երգեր եմ լսում հենց այս պահին, գնում եմ իմ Last.fm-ի էջ, գտնում RSS-ի նարնջագույն լոգոն,
պատճենում հոսքի հասցեն ու այն ավելացնում wordpress-ում: Վերջ :)
Այսօր RSS տրամադրում են գրեթե բոլոր կայքերը, այնպես որ նույնը կարելի է անել picasaweb-ի, flickr-ի ու շաաատ ուրիշների համար: Ուրախալի է, որ այն տարածում է գտնում նաև հայկական կայքերում` հատկապես լրատվական:
Հույս ունեմ` գրառումս օգտակար կլինի շատերի համար: Եթե հարցեր ունենաք, գրեք: :)
Գրաֆֆիտի
Posted on: 30 Հոկտեմբերի, 2009
Գրաֆֆիտի սիրել եմ միշտ: Փոքր ժամանակ ո՜նց էի հիանում մեր թաղամասի շենքերից մի քանիսի ներսում արված նկարներով: Հետո դպրոցի ճանապարհին, էդպես էլ կիսավարտ մնացած մետրոյի կայարանի դարպասներին մի քանի գրաֆֆիտի հայտվեցին, ամեն անցնելուց զմայլվում էի, հրաշքի պես բան էր ինձ համար: Դպրոցական բարձր դասարաններում էլ գունավոր ֆլոմաստերներ էի հետս ման տալիս ու իբր թե գրաֆֆիտիատիպ եռաչափ բաներ էի նկարում, գրմրում բլոկնոտումս: :)) Հետո մի քանի անգամ ստից-մտից փորձեցի կոմպով ու էլ չշարունակեցի: Հաաա, այսինքն հիմա էլ Ֆեյսբուքի Graffiti ծրագրով եմ բզբզում, բայց դե էդ հեչ: :D
Բայց ես իրոք հասկացա, թե ինչ ա գրաֆֆիտին, երբ եկա էստեղ: Դե Փարիզի մետրոյի խզբզած պատերի մասին չեմ պատմելու, այլ հենց իմ քաղաքի` Կլերմոն-Ֆերրանի սիրուն նկարազարդած պատերի: Շատ ա եղել, որ փողոցով քայլել եմ, ընդ որում` քաղաքի կենտրոնական մասերում, մեկ էլ հոպ, մի հատ սիրուն նկար կողքի պատին: Մեկ-մեկ էնքան ռեալիստական, որ ուղղակի վեր ես թռնում: :)) Էսօր փորփրեցի ինտերնետն ու հայտնաբերեցի, որ տեսածս համարյա բոլոր գրաֆֆիտիների հեղինակը նույն մարդն է` 30քանի տարեկան երիտասարդ` keymi մականունով:
Հետաքրքիր էր ուսումնասիրելը: Ասում է` ուրիշ քաղաքներում երբեք չես տեսնի գրաֆֆիտիներ երևացող տեղերում, բոլորը ջնջում են, վերացնում, իսկ Կլերմոնում ավելի խելամտորեն են վերաբերվում, ընտրում են` ինչը թողնել, ինչը` չէ: Արդեն 4-5 տարի է` նկարում է, ու բնականաբար գործերի մեծ մասն այլևս չկա: Դե, ինչքան էլ ընտրեն, վերանորոգում է, հազար ու մի բան է, մի մասն էլ ստիպված են մաքրում: Բայց ինքն էնքան հանգիստ է վերաբերվում, ասում է` էն պահից, երբ գործն ավարտված է, էլ իմը չէ, փողոցինն է, մարդկանցը: Համ էլ գիրք է հրատարակել 2007-ին, որտեղ պատմում է իր գործունեության, ներկա ու պատմություն դարձած գործերի մասին: Արդեն անհատական պատվերներ է ստանում, ինտերիերներ ձևավորում իր գործերով, վատ չի:
Տեսնես շա՞տ մարդ կա էս քաղաքում, ով դժգոհում է, որ իր քաղաքի պատերին նկարում են ու ամեն անցնելիս փնփնթում է քթի տակ: Հետաքրքիր ա մարդկանց վերաբերմունքը: Ինձ, օրինակ, ամեն գրաֆֆիտի դուր չի գալիս, բայց շատերը տեսարժան վայրի, քաղաքի այցեքարտի պես բան կարող են դառնալ: Ես, օրինակ, ավելի մեծ հաճույքով կգնամ մի ընտիր գրաֆֆիտի ուսումնասիրելու կամ մոտը նկարվելու, քան ինչ-որ միջակ արձանի կամ թատրոնի շենքի: :)
Իմ ապարատով ֆիքսած գրաֆֆիտիները.
Մնացածները, որոնք ես դեռ չեմ տեսել կամ որոնք արդեն անհնար ա տեսնել, որովհետև վերացվել են, կարող եք նայել էս բլոգում, որն ինքը` keymi-ն, չի վարում, բայց իր գործերի մասին է: Շատ լավերը կան, արժե նայել: :)
Ֆրանսերեն իմացողներն էլ կարող էն նաև կարդալ էս հարցազրույցը: Դե իր մասին էս տեսանյութը նայելիս էլ է ֆրանսերենի իմացությունը ցանկալի, բայց կարելի է ուղղակի իր գործերի համար էլ նայել, եթե գրաֆֆիտիի հետ շատ սեր ունեք: :)
Էս մեկում էլ կարելի է տեսնել, թե ոնց է աշխատատում:
Պրծ!
Պապաս մի քանի լավ շագանակենու տեղ գիտի էստեղ: Անցած տարի մի անգամ գնացինք իբր հավաքելու, էն էլ հիասթափությամբ պարզեցինք, որ սեզոնը վերջացել է, ու մեզ միայն չորացած, ցամաքած մի քանի շագանակ (каштан) էր սպասում: Էսօր որոշեցինք չուշացնել ու նորից գնալ: Դե հավաքել ասածն էլ հո ծառ բարձրանալ չի նշանակում, այլ ուղղակի արդեն հասած, ընկածները գետնից հավաքել, իսկ էդպիսիք ահագին շատ էին, մի քանի րոպեն մեկ էլ նորերն էին ընկնում:
Ես էլ հավաքելու պրոցեսից էնքան հաճույք էի ստանում, որ ուզում էի անընդհատ նորերն ընկնեն, ես էլ հա հավաքեմ` առանց մտածելու, թե էդ հավաքածը հետո ո՞վ է էդքան ուտելու: :D Բայց էդ ամենը մի կողմ, ես ինձ համար մի փոքր բացահայտում արեցի. ամոթ ինձ, բայց չնայած էս տարիքիս` չգիտեի, թե շագանակներն ինչպես են աճում: Մեր իմացած պտուղը փշոտ, շատ ծակծկող գնդաձև կեղևի մեջ է: Սա արդեն հասած ու բացված վիճակում.
Էս էլ մեր ավարը: Մի 2-3 կգ կլիներ ամենավերջում: :)
A far far away blog 
