A far far away blog

Փաստորեն ստացվեց էնպես, որ խոստումս բացարձակ չկատարեցի ու հիմա բլոգումս գրում եմ միայն կյանքումս մեծ, լուրջ փոփոխությունների ժամանակ:

Վերջին անգամ գրել էի պրակտիկաս սկսելիս: Իսկ երեկ պրակտիկայիս վերջին օրն էր: Ու ահավոր լավ ստացվեց, որ հենց նույն օրը համընկան պրեֆեկտուրայի համար բժկական ստուգումներս ու նոր, արդեն ոչ թե ուսանողական, այլ աշխատանքային բնակության քարտիս (titre de séjour) ստացումը: Անցած շաբաթ պրակտիկայիս պաշտպանությունն էր, էսօր նոր վերջապես ամբողջ տարվա գնահատականներս ստացա փոստով, ու թեև դիպլոմս դեռ ձեռքումս չի, ամեն դեպքում արդեն հանգիստ շնչով կարող եմ ասել, որ վեեերջ, ես մագիստրոս եմ ու երկուշաբթի օրվանից սկսելու եմ աշխատել: :) Էլ ուսանող չեեեմ, վերջ քննություններին, կուրսայիններին ու այլ չարքերին :Ճ

2 օր առաջ էլ հրաժեշտի մաղարիչատիպ երեկո էի կազմակերպել պրակտիկայիս ֆիրմայում` էստեղ շատ ընդունված ավանդույթ, ամեն առիթով կազմակերպում են, մենակ խմելու առիթ լինի :)) Հիմնական թեման տարածս 1 շիշ հայկական «Ախթամար» կոնյակն էր, որը Փարիզի մի հայկական խանութից էի առել ու պինդ-պինդ պահել էդ օրվա համար: Նախ մի քանի հոգի Վիքիփեդիան քչփորելով հայտնաբերեցին, որ մեր կոնյակը 1900 թվին Փարիզում Գրան պրի ա շահել ու արժանացել «կոնյակ» կոչվելու իրավունքին, հետո էլ Չերչիլն էնքան տպավորված ա եղել Ստալինի նվիրած «Դվին» կոնյակով, որ սկսել ա տարեկան 400 շիշ պատվիրել: Դե իրենք էլ ոգևորված համտեսեցին, բայց քանի որ ավելի թեթև խմիչքների են սովոր` գինի, գարեջուր, հազիվ էին խմում ու բոլորը նույն բանն էին ասում` համեղ ա, լավն ա, մենակ թե շատ ուժեղ ա: :)

Հիմա հետաքրքիր տրամադրություն ա մոտս` մի քիչ տխուր, որովհետև արդեն հասցրել էի ահագին կապվել պրակտիկայիս տեղի ժողովրդին, բայց համ էլ ուրախ ու նոր, լավատեսական սպասումներով լի: :)

Մեր աշխատավայրում պարբերաբար նոր համակարգչային սարքեր են հայտնվում` ըստ աշխատողների ավելացող պահանջների: Տեղադրողները մինչև հիմա միշտ տղամարդիկ էին, բերում են, շատ արագ տեղադրում, կարգավորում, ստուգում, ժպիտով հրաժեշտ տալիս ու գնում: Իմ կոմպի տեղադրումն էլ էր նույն կերպ, 15-20 րոպե հազիվ տևեց: Էսօր էլ աշխատողներից մեկին 2-րդ LCD մոնիտոր էին բերել, բերողն էլ` առաջին անգամ կին: Քանի որ ինձ շատ մոտ  էր, աչքի պոչով հետևում էի: Մտավ արագ, նիհարիկ էր, հազիվ մի 25-28 տարեկան, կիսատղայավարի հագուկապով ու շարժուձևով, մազերը չխնամված ու պոչ հավաքած, մի ահագին մեծ տուփ ձեռքին: Բերեց, արագ քանդեց արկղը, դատարկեց, սկսեց հավաքել եղած-չեղածը: Մոնիտորի ապագա տերը (տղամարդ) փորձում էր գոնե ձեռք մեկնել, լարերը ինքը միացնել, բայց դե նա դրա կարիքը բնավ չուներ: «Երկու մոնիտորներն էլ նույն բա՞նը պիտի ցույց տան»: «Այո»: Մի երկու հատ էլ շարքային հարց: Ճտ-ճտ-ճտ, վերջ, բոլոր անհրաժեշտ կարգավորումներն արեց հենց ոտքի վրա, բոլորին լավ օր մաղթեց ու կորավ: Հետո զգացի, որ դեռ մի քանի րոպե անընդհատ ինքն էր մտքումս, մտածում էի` տեսնես սիրո՞վ է անում էդ գործը… Է’, դե, ինչ ուզում է լինի, կնոջը չի սազում, էլի, նման գործ, չի սազում ու վերջ!